Ik was vrijwilliger tijdens de in Amsterdam georganiseerde Europese kampioenschappen atletiek. Ik had aanvankelijk de overtuiging dat wij Nederlanders niet in staat zijn een dergelijk groot evenement goed te organiseren, door een gebrek aan kennis, discipline (hiërarchie) en door de neiging medewerkers te laten ‘aanpolderen’ en op eigen inzicht te handelen. Maar ik bleek ongelijk te hebben.
De organisatie was strak en gedisciplineerd, mede doordat voor elke taakgroep buitenlandse deskundigen als manager waren aangesteld. Ik zat in de taakgroep wisselzone sporters en pers, onder leiding van een Duitser met ruime ervaring in het organiseren van dit soort evenementen. Omdat mijn Duits goed is na zeven jaar wonen langs de Oost-Duitse grens in de jaren tachtig, probeerde ik in het Duits met hem te communiceren. Hij koos echter bewust voor Engels als voertaal. Samen hielden we het verloop in de gaten.
Op een bepaald moment zagen we een oudere, grijsbebaarde Nederlander die de leiding had over een grote groep jeugdige vrijwilligers. Zij moesten tussen de onderdelen door de horden op de baan plaatsen. Het verliep ordelijk: een lange sliert jongeren liep met een horde in de hand, en telkens traden er acht tegelijk uit om de horden neer te zetten. Alles ging goed en netjes, al niet in de perfecte pas zoals je die bij een Oost-Duitse, Chinese of Russische parade zou verwachten.
Terwijl ik mij afvroeg hoe ík dat zou aanpakken, zei ik – wellicht wat uitdagend – tegen mijn Duitse manager dat ‘jullie’ dit waarschijnlijk strakker zouden hebben georganiseerd. Zijn repliek was briljant: “You might have a gap in your historical awareness.” “Je hebt wellicht een hiaat in je historisch besef”.
Geniaal!